Doğu Akdeniz havzasında Geç Tunç’tan Erken De­mir Çağı’na geçiş, bölgesel güçlerin yıkılması, şehirleşmiş ve merkeziyetçi devletlerin çökmesiyle daha kırsal bir yapıya dönüşülmesi, büyük göçlere tanık olunması ve maddi kültürdeki genel çoktürellik sebebiyle bu dönemi ilginç ve tartışmalara açık kılar. Fakat son yıllarda böl­gede yeni başlatılan kazılar ve eski kazı malzemelerinin yeniden incelenmeye alınması ile bu dönemin anlatısı­nın daha detaylı olduğunu görmekteyiz. Bu makale Çukurova’da bulunan Tarsus-Gözlükule höyüğünün Geç Tunç IIb Dönemi’ne ait yerel seramik geleneklerini irdeler. Bu yerleşim İç Anadolu’yu Suriye’ye ve denize ulaşımı sayesinde de Akdeniz’e bağlayan stratejik bir ko­numa sahiptir. Bu bağlamda, yerleşimin seramik üreti­mindeki değişimleri ve devamlılıkları incelenerek Doğu Ak­deniz havzasının geçirdiği bu karmaşık evrede bölge­lerin değişen ilişkiler ve bağlantılarını daha iyi anlamak amaçlanmaktadır. Sonuç olarak ise bu dönemde yeni ba­zı oluşumların yanı sıra Geç Tunç IIa’da görülen bazı ge­le­neklerin devamı sayesinde değişik bölgelerin kendine özgü yeni yörüngeler çizmeye başladığını söyleyebiliriz.

The period extending from the end of the Bronze to the Iron Age is one of the most discussed in the East Mediterranean, marked by the collapse of re­gional powers, a shift from urban and centralized or­gan­i­za­tion to a more rural one, migrations, and an over­all heterogeneity in material culture. However, in the last three decades many new excavations in the region and the re-evaluation of past excavations has confirmed that the narrative of this period is more nuanced. This article investigates the local pottery tradi­tion of Tarsus-Gözlükule in the Cilician Plain during the Late Bronze Age IIb Period. This settlement is at an important cross-roads linking the Syro-Anato­lian world with Central Anatolia and to maritime trade routes opening into the Mediterranean. Both continui­ties and divergences from the earlier Late Bronze Age pottery traditions of this settlement are studied, with the aim of understanding the reconfigura­tions of various networks during this period, tumultu­ous for the entire eastern Mediterra­nean region. The results indicate that this is a period of both instability and continuity eventu­ally taking the different regions in their distinc­tive trajectories, each determined by a wide variety of var­ia­bles, the combina­tion of these variables being specific to each region.

Continuing archaeological research at the major sanctuaries of Ionia has revealed detailed infor­mation concerning their chronology and spatial organ­ization. The location and the history of these sanctuar­ies has been investigated based upon a model that places the city at the centre of the territory. According to this model, the location of these sanctuar­ies has been classified under the categories: urban, semi-urban and extra-urban. However, an alternative approach to this model can be through recognising that the history of these sanctuaries was shaped by their interaction with both the physical and human geogra­phy. Applying this alternative model, one could go on to examine the im­pact of the “human geography” on the choice of the particular location and the spatial organization of these sanctuaries. Thus, in Ionia since the sea provides the prin­cipal communica­tion surface between different frag­ments of the region, access to the sea is a common feature of many Ionian sanctuaries and it seems be­tween the Bronze Age and the Archaic Period there was a repeated similarity in the religious responses to the topography of the environment.

Ionia kutsal alanlarında uzun zamandır devam eden araştırmalar, bu alanların kronolojisi ve mekan­sal organizasyonu hakkında detaylı bilgiler sağlamış­tır. Bu kutsal alanların konumu ve tarihçeleri ise ge­nelde kenti merkeze alan bir modele göre incelen­miştir. Bu model, kutsal alanların konumlarını kent merkezinde, kent merkezine yakın veya merkezin dı­şın­da gibi kategorilerle ilişkili olarak değerlendir­mek­tedir. Buna alternatif bir model ise, kutsal alan­ların tarihçesinin fiziksel ve beşeri coğrafyayla kurdu­kları iliş­kiye göre şekillendiğini kabul etmek yoluyla oluştu­rulabilir. Bu model, “beşeri coğrafyanın” kutsal alan­ların yer seçimi ve mekânsal organizasyo­nuna et­kisini anlamaya özel bir önem verecektir. Ionia’daki Arkaik Dönem kutsal alanları bu gözle incelendiğinde, deni­zin bölgenin farklı kısımları arasında iletişimi sağla­ma­nın en önemli yolu olduğu ve kutsal alanların sık­lık­la denizle ve deniz yollarıyla ilişkili konumlarda bu­lunduğu gözlemlenebilmektedir. Anlaşılan coğrafi çev­reyle kurulan bu ilişki, Arkaik Dönem dinsel topo­grafyasının Bronz Çağı kalıntılarıyla belirli bir devam­lılık göstermesinin de nedenini oluşturmaktadır.

The reorganisation of Pontos that Pompey carried out after defeating Mithradates VI Eupator has traditionally been seen as an example of enlightened Ro­man policy towards the provincials, which included the introduction of civic self-government and the pro­motion of commercial life. These goals Pompey at­tempted to achieve by establishing five urban com­muni­ties along an existing east-west artery known as the “Pontic road”. A closer examination of the textual evidence and the actual remains of the “Pontic Road”, however, indicate that the road had not been a trade route of any significance before the Roman conquest and that the motives behind Pompey’s dispositions were of a strategic, rather than of a commercial nature.

Mithradates VI Eupator’un yenilgiye uğratılması­nın ardından Pompeius tarafından Pontos’un yeniden düzenlenmesi, eyaletlerdeki kent otonomluğuna mü­dahale ve ticari yaşamın tesisi hususundaki Roma Po­li­tikasını aydınlatması bakımından örnek teşkil et­mek­tedir. Pompeius, “Pontos yolu” olarak bilinen ve doğu-batı istikametinde hâlihazırda bulunan anayol üzerine beş kent kurarak söz konusu amaçları hayata geçirmeye çalışmıştır. Daha detaylı bakıldığında yazılı kaynaklar ve “Pontos yolu”nun kalıntıları söz konusu yolun Roma işgalinden önce ticari bir güzergâh olma­dığını ve Pompeius’un düzenlemelerinin de ticari ol­maktan ziyade stratejik olduğunu göstermektedir.

İskitlerin siyasi tarihlerine ilişkin en çok bilgi veren antik yazar, Herodotos’tur. Eserinde, Hellen Dünyası’na ait olmayan “öteki halklar” arasında en çok Mısırlılara; sonra da İskitlere değinmiştir. Ancak Herodotos’un ge­rek Kimmerler ve gerekse İskitler hakkında yaptığı bazı aktarımların dikkatli bir biçimde gözden geçirilmesi ge­rek­mektedir. Bu çalışmamızda Herodotos’un, İskitle­rin Kimmerleri takip ettiği şeklindeki anlatımların doğ­ruluğu sorgulanacaktır. İskitlerin ve Kimmerlerin siyasi tarihleri bu çerçevede değerlendirilecektir.

The ancient author who presents the most comprehensive information on the Scythians was He­rodotus. He mentions in his work mostly the Egyptians and then the Scythians amongst “the other people” who are not a part of the Greek world. However, it is neces­sary to examine some of these narratives concerning both the Cimmerians and the Scythians. This study questions the narrative of the Cimmerians pursuing the Scythians and than evaluates the political histories of each group within this framework.

Tapınağı ile birlikte Hellen kutsal alanları, kült kim­liğinin yanı sıra, heykel­tıraşların eserleriyle temsil edildiği onları onurlandıran, bağışçının saygınlığını artı­ran; an­cak bu temelden hare­ketle yaşamdan sosyal kesit­leri nesneler üzerinden sunabi­len bir kurum olarak ta­nımla­nabilmektedir. Ulaşılması zor bazı nesneler orada görü­le­bilmekteydi. Hellen kutsal alanlarını ve özelde tapınağı iç düzenleme­leri ile bağ­lantılı işlevleri üzerinden yorum­la­dığımızda temsil edici, öğretici, hatırlatıcı yönlerinin bu­lunduğu gö­rül­mektedir. nesnelerin daha etkili bir biçim­de görüle­bilmesi için sekilerin, heykel ve heykelcik­ler için sütunla­rın ve kaidelerin kullanılması, duvarlara, kayaya açılan nişler, nesnelerin duvarlara asılması gibi farklı dü­zen­leme­ler dö­nem fark etmeksizin gerçekleş­tirilmiştir.

In addition to cult identity, the Greek sanctu­ary could be defined as an institution, sculptores were rep­resented by their works there and these hon­ored them, increasing the social prestige of donors and intro­ducing the social sections of life through objects, İt was possible to see unreachable objects there and be able to approach them The concept of a common cul­ture. When we in­terpret the Greek sanctuary through the functions associ­ated with its internal arrangements, It is to be seen in its representative, instructive and, me­mo­rialising aspects. In order to see objects more ef­fec­tive­ly different ar­rangements were made, such as the use of benches, of niches in the wall and in the rock, ob­jects hug on the walls, the use of the columns and pedes­tals for statues and statuettes obtained in all periods.

Bu makalede, Akhaimenid İmparatorluğu’nun yö­netim sisteminde Anadolu’daki satraplık teşkilatının a­na­lizinin yapılması amaçlanmaktadır. Satraplıklarda böl­gesel ve kültürel farklılıklardan kaynaklanan çeşitli yö­netimsel değişiklikler söz konusudur. Ne var ki, epigra­fik belgeler ve antik kaynaklarda her eyalet için idari biçim­leri belirleyecek yeterli bilgi bulunmamaktadır. Bu ne­denle var olan eksik verilere her satraplık merke­zin­de olması gereken ortak idari yapılar da eklenerek en azın­dan bütün satraplıklar için geçerli hizmetli kadrosu tespit edilmeye çalışılmıştır. Bu bağlamda makalede, eya­letlere satrap atama kriterleri; satrapların altındaki memur kadrosu; alt satraplık bölgeleri ve yönetim bi­rim­lerine ilişkin bilgiler sunulmuştur. Çalışma, kullanı­lan verilerin derlendiği genel bir değerlendirmeyle son­lan­dırılmıştır.

The aim of this paper is to analyze the system of Persian satrapies in Anatolia. There are various administrative changes, consequences of the regional and cultural differences of each satrapy. However, in the ancient sources and from the epigraphic documenta­tion there is insufficient information concerning this subject. For this reason, adding this data to the public administrative structure which must be included in the center of each satrapy, this paper aims to identify the complement of common officials for all satrapies. In this context, this work has focused on the satrap assign­ment criteria; the staff under the satraps; sub-satrapies and the local government/management units. The study ends with a general evaluation and compilation of the data employed.

Akdeniz medeniyetinin oluşumunda deniz tica­reti kadar önemli bir diğer olgu da korsanlık faali­yet­leridir. Hellenistik Dönem’in başlangıcına kadar Akde­niz kıyı­ları bir veya iki devletin sürekli otoritesi altında olduğu için, korsanlık çok fazla görülmemiştir. Helle­nistik Dö­nem’de ise krallıkların sürekli birbiriyle savaş­masından dolayı Akdeniz’de oluşan otorite boşlu­ğunu korsanlar doldurmuştur. Roma’nın Seleukosları, Toros Dağla­rı’nın doğusuna çekilmeye mecbur etme­siyle Kili­kia kıyıları korsanların doğal sığınma meka­nına dö­nüş­müştür. Kili­kia’ya yerleşen korsanlar Akdeniz tica­re­tini tehdit etmelerinin yanı sıra İtalya Yarımadası’na ka­dar uza­nan yağma seferleri düzenle­mişler­dir. Bu du­rum Roma’yı rahatsız etmeye başlayınca korsanlık so­ru­nunu çözmek için Scipio Aemilianus, Marcus Anto­nius, Sulla, Dolabella ve Servilius gibi komutanları gön­de­ril­miştir. Korsanlar ile Roma arasında uzun süre de­vam eden deniz ve kara savaşlarında korsanlara bü­yük darbeler vu­rul­muşsa da korsanlık tamamen orta­dan kal­dı­rı­lama­mıştır. Korsan­lar, yoksullukla mücadele eden yerel halk­tan da büyük destek görmüşlerdir. Ro­ma, niha­yetinde Pompeius’u hem Küçük Asya’daki Ro­ma otori­tesini tesis etmesi hem de korsanlık soru­nunu çözmesi için gönder­miştir. Pompeius, Kilikia’da askeri tedbirlerin yanı sıra bölgedeki insanları başka alanlara göç ettirerek korsanlık sorununa çözüm bul­muştur. Ayrıca Pompe­ius Suriye Eyaleti’ni kurarak kor­sanların sığınabileceği tüm liman­ları Roma ege­menliği altına almıştır.

In the rise of Mediterranean civilization and Mediterranean sea trade the onset of piracy was an important event. Due to the supremacy of one or two powers in the Mediterranean until the start of the Hellenistic period, piracy had not occured in Medi­terra­ne­an. During the Hellenistic period due to con­stant wars between kings, piracy filled the space in the absence of control. Since the Roman Empire for­c­ed the Seleucid withdrawal from the eastern part of the Taurus Mountains, Cilicia’ shores became a natu­ral home for pirates. The pirates who settled in Cilicia not only threatened trade in the Mediterra­nean, but organized looting expeditions that extended to Italy. This began to concern Rome and Scipio Aemilianus to solve the problem of piracy, Marcus Antonius, Sulla sent to the commanders of Dolabella, and as Servilius. fightings of Pirates and Romans prolonged in the land and sea. Despite large defeats for the pi­rates, piracy continued to exist. The pirates had great support from the local people who were struggling with poverty. Ro­me finally sent Pompeius to establish authority over Asia Minor, and also to solve the prob­lem of pi­racy. Pompey found solutions for the problem of piracy, by taken measures in the area, mili­tary action against the pi­rates in Cilicia and moving people to other areas. Moreover Pompeius established the Syri­an Province and so exercised control over all the ports that the pi­rates could have sought refuge in.

Ünlü Romalı hukukçu, devlet adamı ve hatip Mar­cus Tullius Cicero (MÖ 106-43) MÖ 63 yılında devlet hi­yerar­şisindeki en yüksek konum olan con­sul’luğa kadar yüksel­mesinin ardından politik kariye­rinde önem­li so­runlar yaşa­mış, MÖ 58 yılında gönde­rildiği sürgünden dönüşünün ardından kendini daha çok felsefi ve edebi çalışmalara ver­miştir. Bir ex-consul olarak eyalet valiliği yapması normal olsa da MÖ 51 yılında kendisinin Cilicia valiliği gündeme gelince oldukça şaşırmış ve birçokları­nın elde etmek için can attığı bu görevi istemeyerek kabul etmek durumunda kal­mıştı. Nihayetinde procon­sul rütbesi ile Cilicia valiliğine atanan Cicero, MÖ 51 yılı Temmuz ayından MÖ 50 yılı Temmuz ayına kadar bir yıl süreyle bu gö­revde kalmıştır. Eyalet yönetimindeki yol­suzlukların ve görevi kötüye kullan­maların oldukça arttığı Roma Geç Cumhuriyet Dönemi’nde Cilicia valili­ği yapan Cicero, bu görevi boyunca bir Romalı valinin na­sıl olması gerek­tiği konusunda adeta bir örnek teşkil etmiş­tir. Gerek eyalet içerisindeki politik huzursuzluk­lara ge­rekse eya­lete dışarıdan gelebilecek Parth tehdidine karşı askeri ve politik önlemler alan Cicero, vergi ödeme­leri konusun­daki düzenlemeleriyle ekonomik alanda da re­form­larda bulunmuştur. Bu çalışmada Roma Geç Cum­huriyet Dönemi’nin başlıca politik ve entellektüel kişilik­lerinden olan Cicero’nun Cilicia Eyaleti valiliği ele alınır­ken eyaletin bu dönemdeki siyasi ve ekonomik durumu da gözler önüne serilecektir.

The renowned Roman jurist, statesman and orator, Marcus Tullius Cicero (106-43 BC) after reach­ing the highest post in the Roman Republic, the consu­late (63 BC) experienced serious problems in his politi­cal career. After his return from exile in 58 BC Cicero focused mostly upon his philosophical and liter­ary works. Although it was customary for the ap­point­ment of an ex-consul to the provincial governor­ship, Cic­ero was quite surprised when his governorship came into question and he was very reluctant to take up this post while many others were eager to obtain such an office. Nevertheless, Cicero was appointed to the post of gov­er­norship of Cilicia with the rank of procon­sul, holding office from July 51 to July of 50 BC Cicero held the Cili­cian governor­ship in the late Republican period when corruption and misgovernment in the Ro­man provin­cial admin­istra­tion increased considera­bly, but during his tenure in office, he set an example of how a Roman governor should act. In addition to the politi­cal and mili­tary measures he took against both political unrest in his province and against the potential Par­thian threat  from outside the province, he also made some econom­ic arrangements such as tax regula­tions. In this paper while discussing the Cilician gover­norship of Cicero as one of the leading political and intellec­tual figure of the late Roman Republican period, light is also cast upon the political and economic conditions in the province during his governor­ship.

Çalışma kapsamında Termessos kentinde 2010-2013 yılları arasında tespit edilen materyal kültür kalın­tıları­nın tanıtımı yapılmakta, bulgular Termessos öze­linde ve de şehircilik bağlamında ele alınıp analiz edil­mekte­dir. Hellenistik Dönem ve Roma İmparatorluk Dönemi şehirciliğinin uygulandığı, oldukça karmaşık bir plana sahip olan kent vadiler ve teraslar üzerine kurulmuştur.

Attalosların başlattıkları anıtsallık ve bütünlülüğe bir de işlevsellik katan Roma’nın kentsel organizasyon po­li­ti­kaları bilhassa Termessos kent merkezi ve civarında ken­dini gösterir. Sütunlu Cadde civarındaki bulgular söz ko­nusu sektö­rün Roma İmparatorluk Dönemi önce­sin­de düzen­lendiğine işaret etmektedir. Bununla birlik­te Termessos şehirciliğinde diğer kentlerdekiler­den fark­lı bir takım uygulamalar da göze çarpar.

Termessoslular kent orga­ni­zasyonunda coğrafi şartlara ve arazinin morfolojisine uymanın yanı sıra, belirleyici, hakim bir aksın bulunmadığı fonksiyonel planı seçerek söz konusu uygulamanın sağladığı avantajlardan yarar­lanmış ve araziyi kentin ihtiyaçlarına göre düzenle­miş­lerdir.

Termessos şehirciliği Aşağı Kent, Kent Merkezi ve Sü­tunlu Cadde ve çevresindeki buluntularla değer­len­diril­mektedir.

In this study the archeological and cultural remains which were discovered between 2010 and 2013 are introduced, and these finds from Termessos are studied within the context of urbanism. The city which was founded on the terraces and slopes and which has a quite complicated city plan, carries the characteristics of both Hellenistic and Roman Imperial Era urbanism.

The Roman policy of urbanism that added functional­ity to the features initiated by Attalos’ of monumentality and completeness can be observed, particularly in the city center and in adjacent areas, with the finds made by the colonnaded road that show this area was realized to plan before the Roman Imperial Era. In addition to this, a number of different techniques are employed in the urban­ism at Termessos that differ from the urbanism found in other cities.

In the course of urbanism, the people of Termessos took advantage of the relevant techniques and orga­niz­ed the land according to the needs of the city by choos­ing a functional plan which does not follow a deter­mined axis, but instead conforms to the geograph­ical situation and the morphological status of the land.

The urbanism at Termessos is evaluated through the finds made in the Lower City, the City Center, the Col­onnaded Street and in its surroundings.

Lykia Bölgesi’nde, Geç Arkaik-Klasik Dönem’den beri süregelen tiyatro fonksiyonlu kullanılmış mekânlar irdelenerek, tiyatro mimarisine öncülük eden yapılarla birlikte tüm tiyatrolar değerlendirilmiştir. Lykia Bölge­si’nde geleneksel form gösteren cavea yapısına sahip ör­nekler, eldeki verilerle Hellenistik Dönem’e tarihlendiri­lir. Kapasitelerine göre Lykia tiyatroları küçük, orta ve büyük ölçekli olarak üçe ayrılmıştır. Büyük kentlerdeki tiyatroların genellikle ilk evreleri Geç Hellenistik ve Er­ken Roma İmparatorluk Dönemi’dir. MS 141’de Lykia Bölgesi’nde ya­şanan depremle kentlerdeki tiyatro yapı­ları zarar görmüş olup, Rhodiapolisli Opramoas Lykia kentlerindeki tiyat­rolara para yardımı yaparak onarım­ları için destek ol­muştur. Tiyatroların 2. yapım evresi Antoninler Döne­mi’ne denk gelir. Büyük tiyatroların özellikle bu dönem­de sahne binalarının yapıldığı anlaşıl­mak­tadır. 3. yapım evresi ise, Anadolu’nun genelinde en yoğun imar çalış­ma­larının yapıldığı, imparator Septimus Severus Döne­mi’ne denk gelir. Bazı tiyatrolarda bu dö­nemden bezek­ler ve yapı yazıtları bulunmaktadır. MS 240 yılındaki depremden sonraki süreç, Lykia tiyatroları için son yapım evresi ve tadilat, onarım dönemi olmuş­tur. Roma İmparatorluk Dönemi’nde tiyatroların kapa­siteleri artmıştır. Myra ve Limyra tiyatroları, tonoz ve arkatlar üzerinde oturan caveaları ile Roma İmpara­tor­luk Dönemi tiyatro mimarisine sahiptirler. Roma İmpa­ra­torluk Dönemi’yle birlikte tiyatroların mimarisi değiş­ti­rilerek hayvan mücadeleleri ve gladyatör oyunları için arena yapılarına dönüştürülmüştür. Roma İmpa­ra­torluk Dönemi’nde, tiyatrolar sosyal hayat içerisinde mer­kez Ro­ma gelene­ğinde var olan bir eğlence türü ha­lini almış­tır. Bu çalış­mada Lykia tiyatrolarının genel özel­likleri bir özet şek­linde değerlendirilmiştir.

It is stated that theater culture began in the Lycian Region with its early theaters functioning from the Late Archaic-Classical era. The examples demon­strat­ing the traditional form with a cavea in the Lycian region are dated to the Hellenistic era. According to their capacities the Lycian theaters are divided into three: small, medium and large. The initial periods of theaters in the large citifes date from the late Hellenistic and early Roman era. The first theaters had smaller caveas and are listed as medium scale according to their capacities. In the earthquake in 141 A.D. in the Lycian region theatres in cities were damaged and Opramoas from Rhodiapolis provided monetary aid for their reconstruction and repair. The second theatre phase corresponds with the 2^nd century A.D. (the Antonine era). In particular the elaborate stage of theaters are believed to have been built in this period. The 3rd building phase corresponds with the III^rd century A.D., the reign of Septimius Severius, when intense construc­tion activities were undertaken throughout Anatolia. In some theaters both decoration and construction in­scriptions dating from this period can be found. After the earthquake of 240 A.D. there was the final phase of construction and repair of importance for Lycian the­aters. In the Roman era the capacities of theaters in­creased. Both the Myra and Limyra theaters were con­structed of Roman theater form, with their caveas placed on vaults and arcades. In the Roman era the architecture of theaters changed, with the arenacon­verted to serve for animal fights and gladiatorial con­tests. In the Roman era theaters provided popular enter­tain­ment typical of the.main Roman tradition and social life. In this study the general features of Lycian theaters are evaluated forming a summary.

Bu çalışmada Konya merkezde bulunan ve bezeme unsurları ile sıra dışı özelliğe sahip olan bir mimari blok ele alınmıştır. Çalışma kapsamında öncelikle mimari blo­ğun başlık olarak mı, yoksa kaide olarak mı kullanıl­dığı sorgulanmıştır. Çünkü dört cephesi de akanthus yaprakları ile kaplı olan bu blok hem biçimi hem de cep­he dizaynı ile normal korinth başlıklarından ayrılmakta­dır. Bunun yanı sıra korinth başlıklarında görmeye alış­kın olduğumuz kaulis ile heliks gibi bölümler yerine be­zeme alanının tamamen büyük boyutlu tek akanthus yaprağı ile kaplanması da farklı bir uygulamadır. Bloğun üst kısmının büyük oranda tahrip edilmiş olması, hem volütler hem de abakus’un varlığına dair bir iz tespit edil­mesini güçleştirmektedir. Köşelere yerleştirilen alt sıra akanthus yapraklarının kavislendirilmesi suretiyle sekiz­gen bir form elde edilen bezemeli blok biçimi, bezeme şeması ve oranları bakımından korinth başlıkları ile kar­şı­laştırılmış, özellikle bloğun biçimi ve bezeme şemasın­dan hareketle de bunun korinth başlığından ziyade Ana­dolu’da Hellenistik Dönem’den itibaren varlığı bilinen akanthus bezemeli paye kaidesi olduğu sonucuna varıl­mıştır. Yapılan değerlendirmeler, kaidenin Augustus Dö­ne­mi’nin ikinci yarısına ait stil özelliklerine sahip ol­duğunu göstermektedir.

This study addresses a unique decorated ar­chitectural block found in the centre of Konya. In the initial stage of this study, it was questioned if this archi­tectural block was employed as a base or as a capital, because the block, which is decorated with carved acan­thus leaves, differs from the usual Corinthian capital both in its design and in its shape. A further difference is that it is decorated with a single and sizable acanthus leaf all over the surface, instead of the caules and helices usually employed on Corinthian capitals. As the upper side of the block is severely damaged, it is difficult to find traces of the volutes or of an abacus. The block had an octagonal shape, indicated by the curving leaves of the lower acanthus row at the corners. In this study the shape, decoration pattern, and ratios of the block were compared with other Corinthian capitals and, due to the shape and the pattern of decoration, it was conclud­ed that this carved block was most probably a pier base with acanthus leaves, of a type found in Anatolia during the Hellenistic period. This base however has stylistic features which suggests it dates from the second half of the reign of Augustus.

Bu çalışmada, Roma İmparatorluğu’nun doğudaki en önemli eyaletlerinden birisi olan Küçük Asya’da ele geç­miş Livia portreleri tipolojik acıdan ele alınacaktır. Söz konusu eserler, bugüne kadar Livia portrelerini konu alan birçok çalışmada ele alınmıştır.  Ancak konu ile il­gili en kapsamlı ve güncel yayın, E. Bart­man’a aittir. Araş­tırmacı yayınında adı geçen coğrafya­daki portre­le­ri Marbury Hall tipinin birer varyantı ola­rak kabul etmiştir. Ancak tarafımızca yapılan gözlemler, bu port­relerin Fayumtipini de ayırt edici özelliklerine sahip ol­duk­larını ve hatta bu iki tipe yabancı unsurları da taşı­dık­larını ortaya koymuştur. Makalede öncelikli ola­rak bu iki tipin ayırt edici özelliklerinden bahsedile­cek, ar­dından Küçük Asya eserlerinin bu tiplerin hangi özel­lik/özelliklerine sadık kalınarak uygulama bulduğu üze­rinde durulacak ve yabancı unsurlar için de öneriler sunulacaktır.

This article treats from a typological pers­pective the portraits of Livia, portraits originating from the major eastern provinces of the Roman Em­pire, as also from Asia Minor. These portraits have al­ready been analysed in scholarly works. In this re­spect E. Bartman has presented the most recent and com­pre­hensive scientific analysis. The author has stat­ed that the portraits in question were variants of the Mar­bury Hall statuary type. However, observation shows these portraits carry the characteristics of more than one portrait-type, for example of the Fayum type. In addition, they have completely different elements from this type. The following article first addresses the differences be­tween the two types and subsequently, the question is discussed, as to which characteristics of these types can be observed in the Livia portraits from Asia Minor. Finally, the postulated different elements ar­estated.

Gemme ve kameo örnekleri döneminin heykel­tıraş­lık stilini ve ikonografisini yansıtması açısından an­tikçağ küçük el sanatlarının önemli bir buluntu grubu­dur. Av­rupa’daki eserlere kıyasla Anadolu müze­leri ve özel ko­lek­siyonlarında yer alan çok sayıdaki örneğin henüz bi­lim dünyasına tanıtılmamış olması Anadolu gemme­leri için eksikliktir. Bu nedenle Silifke Müzesi ar­ke­olojik eser depolarında korunmakta olan gemme ve kameola­rın mi­to­lojik konulu olanlarının ma­kale kap­samında çalışıl­ması kararlaştırılmıştır. 9 gemme ve 2 kameodan oluşan toplam 11 eser ikonog­rafi ve stil özelliklerine göre değer­lendirilmiş, buluntu yerleri bi­lin­me­diği için tarihle­mede analoji yöntemi kullanılmış­tır. Katalogda verilen eserler stil özellikleri doğrultu­sunda MÖ I. yüzyıl ile MS III. yüz­yıl arasın­daki 400 yıl­lık zaman dilimi içerisine yerleşti­rilmiştir.

İkonografik değerlendirmenin neticesinde tanrı, tan­rıça ve diğer mitolojik figürler olarak belirlenen ko­nu başlık­ları içerisinde Hermes/Mercur, Eros/Cupido, Pan/Sil­ve­nus, Harpokrates/Horus, Athena/Minerva, Aph­rodi­te/Venus, Tykhe/Fortuna, Nemesis ile Medusa tespit edil­miştir. Bu çalışmada incelenen ve olasılıkla menşei Kilik­ya Bölgesi antik kentleri olan eserler saye­sinde Ana­dolu’daki Roma İmparatorluk Dönemi gemmeleri hem sayısal hem de ikonografik açıdan çeşitlilik kazanmıştır.

Gems and cameos form an important group of artifacts of the ancient fine arts because they reflect the style and iconography of their period. Compared to examples of these in Europe, the fact that many exam­ples in Turkish museums and private collections have not been introduced to the scientific world thro­ugh pub­lication is the most important missing element in the study of Anatolian gems and cameos. Due to this absence the decision was taken to study those gems and cameos carrying mythological subjects preserved in the Silifke Museum in this article. Eleven works of art con­sisting of 9 gems and 2 cameos were evaluated ac­cord­ing to the iconography and style employed and, with their find-spots unknown, analogous dated exam­ples were employed to suggest their dates of carving.

The works of art in the catalogue from the stylistic evi­dence extend over a period of 400 years from the I^st. cen­tury B.C. to the III^rd century A.D. The iconographic study of these examples showed representation of: Her­mes/Mercury, Eros/Cupid, Pan/Silvenus, Harpocrates /Horus, Athena/Minerva, Aphrodite/Venus, Ty­che/ For­tuna, Nemesis and Medusa. Through the works of art examined in this study, gems and cameos which were probably found in the ancient cities of the Cilicia region, the number of published Roman Imperial Era gems and cameos from Anatolia has increased in both number and iconographic variety.

Antalya Müzesi Müdürlüğü denetiminde Perge’de yürütülen 2013 yılı kazı ve onarım çalışmaları sırasında, anacaddenin batısındaki portikoda yangın ve çökme so­nucu bir arada kalmış bir metal eşya grubu açığa çı­ka­rılmıştır. Kandelabrum, buhurdan, kantar, kandil as­kıları ve tabure gibi liturjik ve günlük kullanım eş­ya­larından oluşan grup, olasılıkla satış için portikodaki bir dükkan önündeyken, çıkan yangınla veya depremle ol­du­ğu gibi bırakılmış ve çöküntü altında kalmıştır. Eser­ler Geç Antikçağ/Erken Hristiyanlık Dönemi özel­likleri göstermekte olup; toplu halde bulunmalarıyla Per­ge’nin cadde ve portikolarında metal eşya üretim ve sa­tışına yönelik dükkanlar bulunabileceğine dair ışık tut­maktadırlar.

A group of metal products which became stuck together following a fire and demolition was unearthed during the excavation and restoration works conducted in the west portico of the main street of Per­ge by the Antalya Museum Directorate in 2013. The group which consists of liturgical and artifacts of daily use such as: candle suspensions, candelabra, incense burn­ers, scales, iron stools, in front of the portico for their probable sale, were abandoned following the fire and/or earthquake, remaining under the debris. The artifacts range in date from Late Antiquity to the Early Christian period and suggest that at Perge thereould have been shops/workshops for metal goods produc­ti­on and for sale in the porticos of the main street.

Bu makalede, II. Sofistik Dönem’de Anadolu kökenli bazı sofist ve retorların aileleri ele alınmaktadır. Epigrafik belgeler ve antik kaynaklar çok az örnek dışında sofist ve retorların toplumun en zengin ve etkili ailelerinden gel­diklerini göstermektedir. Pek çoğunun ailesi Roma İm­pa­ratorluğu ile ilişki içinde olup Roma vatandaşlık hak­kını elde etmiştir. Bazı sofist ve retorlar senator sınıfına yükselmiş ve çocukları içinde böyle bir kariyerin yolunu açmışlardır. Hem zengin ve ünlü olmaları hem de impa­ra­torlarla yakın ilişkiler kurmuş olmalarından dolayı, bu kişilerden bazı kamusal görevleri yerine getirmeleri bek­len­miştir. Edebi kaynaklar ve epigrafik belgeler sofist ve retorların geldikleri aile ve aldıkları eğitim sonucunda, kamusal yükümlülükleri ait oldukları toplumsal sınıf için­de dikkat çekici bir şekilde başarıyla yerine getirmiş olduklarını kanıtlamaktadır.

In this study, the families of some sophists and rhetors in Anatolia in the Second Sophistic are discussed. Both epigraphic documents and the ancient sources indicate that with few exceptions, most sophists and rhetors came from wealthy, powerful and leading families. Most of their families had a relationship with the Roman Empire and obtained Roman citizenship. Some sophists and rhetors rose to Senatorial rank and paved the way for such promotion for their children. They had to take upon themselves some public duties in consequence of their wealth, prominence amongst the elite classes of society and having relations with the emperors. Both epigraphic documents and the ancient sources show sophists and rhetors played an active role in public duties and that they fulfilled the obligations incurred by their position quite successfully.

Makalede Nikaia ve Modrena egemenlik alanında 2012-2014 yıllarında bulunan 7 yeni yazıt ile 1 gözden ge­çirilen yazıt tanıtılmaktadır. Nikaia ve Modrena antik kentinin teritoryumundan ele geçen tüm yazıtlar Roma İmparatorluk Dönemi’ne tarihlendirilmektedir. Bu ya­yım­lanmamış yazıtlar farklı konudaki birçok bilginin ya­nında bölgenin kültürel zenginliğini gösteren çok sa­yıda anthroponymos (şahıs ismi) içermektedir. 1 no’lu ya­zıt onur yazıtıdır. Bu yazıt, Nikaia egemenlik alanın­da bulunan Ospraimenos/Spraimenos adında yeni bir köyün bilgisini vermektedir; 2 no’lu yazıt “Köy Ahali­si”nin İmparator Traianus’a adağıdır. 3-7 no’lu yazıtlar ise mezar yazıtıdır.

This article presents 7 new funerary inscrip­tions found within the territory of Nicaea and Mo­drena, during the course of survey work undertaken between 2012-2014. All of these inscrip­tions came from this area, which in the Roman Imperial Period formed a part of the eastern territory of Nicaea and Modrena. These new texts include numerous personal names. All of them underline the cultural richness of these regions in the Roman Imperial Period. These inscriptions provide a range of different information: No. 1 is an honorary inscrip­tion giving information of a new kome with the name Ospraimenos/Spraimenos lying within the territory of Nicaea; No. 2 is a votive offering of Kometai to em­peror Traian. Nos. 3-7 are funerary inscriptions.

This paper presents three inscriptions from the village of Ergili, near Dascyleum and in its vicinity, in the Bandırma district of the city Balıkesir. The ori­gins of the inscriptions are unknown. One of the in­scriptions is a dedicatory inscription to Asclepius, the second an honorary inscription for an unknown em­peror and the third is possibly an epitaph. Within this paper, sugges­tions for the restoration of the texts and dating of the inscriptions are offered, together with suggestions as to their origins.

Bu makalede Balıkesir İli’nin Bandırma İlçesi’ne bağlı Ergili Köyü ve çevresinde bulunmuş üç adet yazıt ele alınmıştır. Yazıtların hangi yerleşime ait oldukları bilinmemektedir. Ele alınan yazıtların ilki Asklepios’a yö­nelik bir adak metnini, ikincisi ise adı belirleneme­yen bir Roma imparatorunun heykelle onurlandırma met­nini içermektedir. Üçüncü ve son yazıt ise olası­lıkla bir mezar yazıtıdır. Makale kapsamında yazıtların ta­rih­len­dirme ve tamamlama önerilerinin yanı sıra han­gi yerleşime ait olabilecekleri konusunda da değer­len­dirmelerde bulunulmuştur.

Argaios, Kappadokia Bölgesi’ndeki en yüksek vol­ka­nik  dağdır. Bu nedenle, antikçağda bölgede yaşa­yan insanlar Argaios’un kutsal olduğuna ve üzerinde tanrı-tanrıçaların yaşadığına inanmışlardır. Bu inanış malze­meler üzerine de yansımıştır. Steller, mezar kültü açı­sından önemli bir yere sa­hiptir. Bu steller üzerinde Ar­gaios ile ilgili çeşitli betimleme­ler bulunmaktadır. Ba­zı stellerde alınlık kısımlarında üçgen motifler işlen­miş­tir. Bu üçgenlerin köşelerinde kabartma şek­linde yuvarlak­lar yapılmıştır. Benzer motifler bölgeye ait bazı sikkeler üzerinde de görülmektedir. Bu motifin Arga­ios’u be­tim­lediği düşünülmektedir. Argaios’un bu üç­gen pre­santasyonunun, agalma, gemma ve sikkelerde de görül­mesi bu görüşü kuvvetlendirmektedir.

Argaios is the highest volcanic mountain in Cappadocia. A consequence being throughout anti­qu­ity the people who lived in Cappadocia, have belie­ved that Argaios was sacred and that the gods and goddesses lived on the mountain. This belief was ref­lected in its representation in material artefacts. Steles have a significant place in the tomb cult. On these ste­les there are some symbols that can be asso­cia­ted with Argaios. On some of the steles, there are triangu­lar sym­bols within triangular pediments. On the cor­ner of these triangular symbols there are circular reliefs. Similar examples of this description can be found on the coins of Cappadocia. This device is beli­eved to be the symbol of Argaios. The triangular rep­re­sen­tation of Argaios on the agalma, on gems and on coins strengthens this connection.

This article concerns the Byzantine anony­mous folles today in the Bolu Museum and of the dist­ribution in Anatolia of those anonymous folles which date from the Middle Byzantine period. 394 Byzantine coins are in the Bolu museum collection. Of these co­ins, 11 are gold, 2 are silver, imitations of the solidus of emperor Anastasius (491–518) and of Constantinus VII (913–959). 381 of the coins are bronze, one of which is a counterfeit. 184 of the bronze coins are ano­nymous folles and there is a catalogue of them. As is evi­dent, about 50% of all these coins in the museum collection are anonymous folles. The imperial bronze anonymous folles struck, differ from others in previous centuries in two main respects. Firstly there is a portrait of Christ on them, which had been preferred and emp­loyed earlier on gold coins. The other is that these coins were not struck on behalf of any emperors.

In conclusion, the Byzantine anonymous folles in the Bolu Museum are compared with the folles in other mu­seums and those finds from excavations in Anatolia.

Bu makalede Bolu Müzesi kolek­siyo­nunda yer alan Bizans anonim follisleri örneğinde, Or­ta Bizans Döne­mi Anadolusu’nda anonim follisle­rin dağı­lımı ele alına­caktır. Müze koleksiyonunda 394 Bizans sikkesi tespit edilmiştir. Bu sikkelerin 11’i altın, 2’si gümüş (ki bu sikkeler imparator Anastasius (491–518) ve VII. Cons­tan­tinus (913–959) Dönemi soli­dus­la­rının taklitleridir) ve 381’i bronzdur (1’i sahte­dir). Bronz sikke­le­rin 184’ü anonim follisdir ve kata­lo­ğu ya­pıl­mıştır. Görüldüğü üzere müzedeki tüm Bizans sik­ke­lerinin yaklaşık %50’sini anonim follisler oluştur­makta­dır. İmpara­tor­luğun bastırdığı bakır ano­nim fol­lisler, önceki yüzyıllar­dakilerden iki önemli hususta ayrılmak­tadır. Bunlardan birincisi, bakır sikkeler üze­rinde, şim­diye kadar altın sikkeler için tercih edilen bir uygulama olan, İsa’nın bir portresinin yer alması ve ikincisi ise sik­kelerin herhangi bir imparator adına ba­sıl­mamış ol­masıdır.

Sonuç olarak Bolu Müzesi’nde tespit edilen Bizans ano­nim follisleri, Anadolu’daki diğer yayınlı mü­ze ve ka­zı buluntuları ile önce sayısal olarak karşı­laş­tırılmıştır.

Iran’s social structure in the transition period from Sassanid rule to early Islam is of great importance. The social structure of the Sassanid period was of a hier­archical kind that placed too many social and econom­ic burdens on society’s lower classes. This paper ex­amines through the use of historical texts the role of the Sassanid social structure and its pressure on the process of conversion to Islam by Iranians. The related literature shows this was one of the main reasons that Iranians accepted Islam, due to the modification of the social structure by the Muslims of early Islam who exerted effort to this end and this case can be investi­gated through the use of historical manuscripts and ar­chae­ological finds. However, the modified conditions in the following period took a different form that brought about the formation of other social classes which includ­ed classes formed on the basis of race and re­li­gion. Nev­er­theless, the landowner class obtained much power dur­ing this period which increased the pres­sure upon the lower classes who were mostly farmers. Thus, in the era of early Islam the same pressure from the upper class remained over the farmers who were a class having a most significant population.

Sasanî egemenliğinden erken İslam Dönemi’ne ge­çiş sürecinde İran’ın sosyal yapısı büyük bir önem arz etmekte­dir. Sasanî Dönemi’ndeki sosyal yapı top­lumun alt sınıfı üze­rinde çok fazla sosyal ve ekonomik baskı uygulayan hiye­rarşik bir düzendedir. Bu makale, Sasanî Dönemi’nin sosyal yapısındaki rolü ve tarihî metinleri temel alarak İranlılar nez­dinde İslam’ın ka­bu­lü hususundaki baskıyı incelemekte­dir. İlgili litera­tür, İranlıların İslam’ı kabul etmesinin ana ne­den­le­rinden birisinin, bu durumun sonlandırılması için efor sarf eden erken İslam Dönemi Müslümanları ta­ra­fın­dan sosyal yapının değiştirilmesi nedeniyle mey­da­na geldi­ğini ve bu durumun tarihî el yazmaları ve ar­ke­olojik bulun­tular vasıtasıyla incelenebilir olduğu­nu ortaya çıkarmakta­dır. Lâkin ilerleyen dö­nemde de­ği­şen şartlar farklı bir hâl alarak diğer sosyal sınıfların olu­şumuna sebebiyet vermiştir, buna ırk ve din tabanlı sınıflar da dâhildir. Bununla birlikte, çoğunluğu çiftçi olan alt sınıflar üzerindeki baskıyı artıran bu süreç için­de toprak sahibi olan sınıf güç kazanmıştır. Böy­le­ce, İran’ın erken İslam Dönemi’nde üst sınıflarca ya­pı­lan aynı baskı, kayda değer bir nüfusu barındıran çiftçiler sınıfı üzerinde bâki kalmıştır.

Antalya ve Alanya coğrafi konumları sayesinde tarih boyunca Anadolu’nun diğer Akdeniz devletlerine açılan önemli liman kentleri olmuş ve bundan dolayı Ana­do­lu’da hüküm süren egemen güçlerin elde etmek iste­dik­leri şehirler içinde ilk sıralarda bulunmuşlardır. Kozmo­polit yapıları nedeniyle her ulus ve dinden kim­seyi sınır­ları bünyesinde bulundurmuş ve buna ek olarak bu böl­geye gelen seyyahların da ziyaret ettiği yerleşimler halini almışlardır. Bu çalışmada Antalya ve Alanya’yı zi­ya­ret eden İbn Battuta ve El-Ömeri başta olmak üzere Simon de Saint Quentin, Johannes Schilt­berger gibi seyyahların gözlemleri aktarılmış ve bunlar daha detaylı bilgi veren Evliya Çelebi’nin anlatıklarıyla desteklenerek bu yerle­şim­lerin Geç Dönem Ortaçağ’da (XIV-XV. yüzyıl­lar) na­sıl bir durumda bu­lun­duğu ortaya konmaya çalışılmıştır. Onların Antalya ile Alanya hakkında anlat­tıkları mevcut-güncel kaynaklarla karşılaştırılacak­tır.

Due to their geographical location Antalya and Alanya have throughout history been important port cities of Anatolia. Therefore the ruling powers of An­atolia placed these two cities in the first rank of tar­gets they needed to control. Further, Antalya and Alan­ya, in consequence of their cosmopolitan structure in­cluded people of various nations and religions, trans­form­ing these into well-known settlements visited by travellers. In this study the observations recorded by trav­el­lers who visited these two settlements, in particu­lar Ibn Battuta and El-Omeri, and, in addition, Simon de Saint Quentin and Johannes Schiltberger are focus­sed upon, showing the state of these settlements in the Late Medieval period (14^thc.-15^thc.) and where these ac­counts are corroborated by the later accounts of these cit­ies provided by Evliya Çelebi. Further, these, travel­lers’ descriptions are compared with modern sources.

Bu makalenin konusunu Antalya İli, Demre İlçesi, Aziz Nikolaos Kilisesi kazılarında ortaya çıkarılan pişmiş toprak lüle ve nargileler oluşturur. Lüle ve nargileler kilisenin çevresinde ve Rum Mezarlığı’nda gerçekleştiri­len kazılarda, Osmanlı tabakalarında ele geçmiştir. Lüle­ler kronolojik ve tipolojik olarak incelenmiş; “lale çanaklı lüleler”, “disk kaideli lüleler” ve “basık kaideli lüleler” olarak gruplandırılmış; ve bazı münferit tipler tanıtılmış­tır. Lüle buluntuları az sayıda 17-18. yüzyılın erken örnekleri ile 19-20. yüzyılın başlarına tarihlendirilen geç örnekleri içermektedir. Nargileler ise sayıca az olduğun­dan tipolo­jik olarak gruplandırılamamıştır; ancak nadir buluntular olarak önem taşırlar. Türkiye’de genellikle lülelerle ilgili çalışmalar bilindiği üzere arkeolojik değer­len­dirmelere yöneliktir. Bu makalede Demre, Osmanlı Dönemi’nde tütün kullanımının kırsaldaki yansımala­rına bir örnek olarak arkeolojik ve yazılı verilerle değer­lendirilmiştir. Osmanlı materyal kültürünün bir parçası olan lüle ve nargileler ait olduğu toplumla ilişkilendirile­rek tütün kullanımının sosyo-kültürel anlamları ortaya konul­ma­ya; Osmanlı toplumunda tütün seremonisi, tü­tün alış­kanlığının toplumsal ve simgesel boyutları, kim­lik, cin­siyet ve statü üzerinden değerlendirilmeye çalışıl­mış­tır.

The subject matter of this study comprises the clay tobacco pipes and water pipes found in the course of the Saint Nicholas excavations in Demre County of Antalya Province. Tobacco pipes and water pipes were found during the excavations conducted around the church and Greek Cemetery, in the Otto­man layer. The tobacco pipes were examined typologi­cally and chronologically; categorized as “lily-shaped pipes”, “disk-based pipes” and “cylindrical-based pipes”; and some individual types are introduced. The tobacco pipe findings include a few examples dating from the 17^th, 18^th centuries and later examples from the 19^th – 20^th centuries. The water pipes were not categorized typologically being in few number; but are significant being rare finds. As it is known, studies concerning tobacco pipes in Turkey are generally for archeological evaluations. Demre was evaluated as an example repre­sent­ing tobacco use in countryside during the Ottoman period with the archeological and literature data pre­sented in this paper. This study intends to show the socio-cultural meanings of tobacco use through associ­at­ing tobacco pipes and water pipes, forming a part of Ottoman material culture, with the societies these arte­facts  belong to; and to evaluate the tobacco ceremony in Ottoman society in respect to social and symbolic aspects of the tobacco habit, identity, gender and status

Osmanlı Denizciliği alanında yapılmış önemli çalış­malar mevcut olmasına rağmen, Osmanlı’nın hukuk sis­temi içerisinde azımsanmayacak derecede önem sa­hibi olan Deniz Ticaret Hukuku hakkında yapılan araş­tırma­lar bir hayli sınırlıdır. Deniz Ticaret Hukuku’na göre incelenen taşımacılık, denizlerde yetkinliği olan dev­letler açısından vazgeçilmez bir niteliğe sahiptir. Bu çalışmanın amacı da; Osmanlı Dönemi’nde deniz nakli­yatı esna­sında gerçekleştirilen Navlun sözleşmeleri­nin tarihsel gelişimini ve bu sözleşmelerin 1863’te yürürlüğe giren Ticaret-i Bahriye Kanunnamesi’ndeki yerini ince­lemek­tir.

Although important studies have been made in the field of Ottoman maritime studies, research con­cerning Ottoman maritime law, of most considera­ble importance in the Ottoman judicial system, is limited. Transportation, studied in the context of Mari­time Law, has essential characteristics in respect to a state’s authority on the seas. This study investigates the histori­cal development of Ottoman freight contracts made for maritime transport and according to the Code of Mari­time Law which entered into force in 1863, it analyses these contracts.

İnsanlık tarihi, Doğu ve Batı’nın süreç içindeki iliş­kileri­nin bütünüdür. Doğu üretimin, Batı ise ticare­tin de­vam et­mesini ister ve bu durum, Doğu devletleri­nin üre­tim için yeni toprak isteklerini, Batı devletleri­nin de ticaret için deniz-li­man isteklerini ortaya çıkarır. Bu is­tek­lerin tarih boyunca en yoğun olarak yaşandığı Ana­dolu ise, Doğu-Batı ilişkilerinde tarımın ve ticare­tin kesişme yeri olarak “Doğu’nun Batı sınırı, Batı’nın Doğu sınırı” olmuştur. Dünyadaki en önemli odak noktala­rından biri olan Anadolu’nun jeopolitiğini en iyi kul­la­nanlar Türklerdir. Bu bağlamda, dünya ve insanlık tari­hinin bir parçası olan Türk Devletleri, Doğu-Batı ilişki­lerinin karşılaşma alanı olan Anadolu’da varlığını ve geleceğini, de­nizcilik faaliyetlerine ve Avrasya’nın iç de­nizlerini kontrol al­tın­da tutma üzerine kurmuştur. Ana­dolu’da kurulan Türk Devletlerinin gelişme ve ge­rileme süreçleri ile deniz güçleri arasında paralellik var­dır. Üç tarafı denizlerle çevrili olan Tür­ki­ye’de denizci­lik faaliyetleri doğrudan turizm, ticaret, lojistik, güven­lik vb. alanlarda etkilidir. Avrupa ve Asya arasın­da bir köprü oluşturan Türkiye’nin, önemli jeopolitik konu­mu ne­deniyle Karadeniz, Ege ve Doğu Akde­niz’deki de­niz­cilik sek­töründe büyük yeri ve çıkarları bulun­mak­tadır.

Bu çalışmada Doğu-Batı ilişkilerinde denizcilik faali­yetleri ve tarihsel süreçte Anadolu jeopolitiğinin etkileri açıklanmaya çalışılmıştır.

The history of the world is full of the course of relations between the East and the West. The East wants to continue production and the West wants to continue to trade and to this end, the eastern states want new land for agriculture and the western states want maritime control and ports for trade. Anatolia has been the “Western border of the East and Eastern Border of the West”, the point of intersection of agriculture and trade in relations between the East and the West. The Turks are the nation who have best used the geopolitics of Anatolia. Within this framework forming part of the history of the world, the Turkish States, have established their presence and future in Anatolia upon maritime activities and upon controlling the inland seas of Eura­sia. There is a parallel to be drawn between the develop­ment and decline of Turkish States founded in Anatolia and their maritime power. Maritime activities are directly effective in tourism, trade, logistics, security etc. for Turkey surrounded by seas on three sides. Turkey, a bridge between Europe and Asia, has a nota­ble place and benefits from maritime activity in the Black, Aegean and East Mediterranean Seas.

In this study, an attempt is made to explain the importance of sea power in East-West relations and its impact upon the geopolitics of Anatolia in the course of the historical process.

Bu araştırmanın amacı 1933 yılında kurulan ve kültürel kalkınma amacıyla önemli işler yapmış olan Halk­evlerinden, Alanya Halkevi’nin önemini ve o za­man­daki faaliyetlerini ortaya koymaktır. Tarihsel bir gelişim ve oluşum süreci sonucunda doğmuş olan Halk­evleri, Türk İnkılabı’nın toplumsal ihtiyacı netice­sinde ortaya çıkmıştır. 1930’lu yıllardaki siyasi, ekono­mik, kültürel ve toplumsal gelişmeler Halkevleri­nin açılma­sında etkili olmuştur. Avrupa’nın bazı ülkelerin­deki Halk eğitimi ile ilgili uygulamaların da etkisi ile 19 Şubat 1932’de Türkiye genelinde 14 farklı yerde Halkevi açıl­mıştır. Açılış yılından itibaren sayısı sürekli olarak arttırı­lan Halkevleri kısa sürede teşkilat haline getirilmiş­tir. Bu çerçevede Alanya Halkevi de 25.03.1933 tarihinde açıl­mıştır. Alanya Halkevi açılışın­dan kapanışına kadar olan süreçte Cumhuriyet Dönemi’nde yapılan yenilikleri yayma ve halkın bunları benimsemesi yönünde çalışma­lar yapmıştır. Alanya Halkevi’nin yaptığı faaliyetler, kar­şı­laş­tığı problemler, halk eğitimindeki ve kültürel kal­kın­mada üstlendiği rol bu çalışmada ortaya konulmaya çalışılmıştır. Çalışmanın sonunda Alanya Halkevi’nin sanat, kültür, günlük hayat, okuma-yazma, tiyatro, si­ne­ma, müzik ve birçok alanda çalışmalar yaptığı tespit edil­miştir. Alanya Halkevi aynı zamanda, Alanya tarihi ve kültürel mirasının korunması doğrultusunda çalışma­lar da yapmıştır. Ancak Halkev­leri çok partili döneme geçil­dikten sonra CHP ile olan yakın çalışmalarından do­layı muhalefetin eleştirilerine hedef olmuştur. De­mok­rat Par­ti’nin iktidara gelmesin­den kısa süre sonra da kapatıl­mıştır.

This study addresses the importance of the activities carried out by the Alanya Community Centre (Halkevi) founded in 1933, and which carried out im­portant duties. The Community centers, which were founded as a result of a historical development and for­mation process, emerged as a result of the social needs of the Turkish revolution. The 1930’s political, eco­nomic, cultural and social development was effective in the opening of the centers. Europe and the impact of the practice on public education in some European countries resulted in the Community Center being opened in 14 cities on the 19^th of February 1932. The number of Community Centers quickly and continu­ously increased as an organization from its opening. The Community Center was opened in Alanya on 03/25/1933. Alanya Community Centre, tried to spread­ing innovations tf the public,made efforts to adopt them in the period from the opening to its clos­ing. Alanya Community Centre’s activities faced prob­lems, its role in cultural development and public educa­tion have tried to put forward in this study. At the end of this work, it was determined that Centre had worked in many areas, such as culture, daily life, reading, writing, theater, cinema and music. Alanya Commu­nity Center had also a role in the protection of historical and cultural heritage. However, the Community Center was the target of the criticism by the opposition party because of working closely with the CHP. It was closed soon after the opposition party came to power.